سلام به همه ی دوستان راستش من نمیدونم آدم خوبی هستم یانه اصلا اخلاق هام خوبه یا بد یکم هم از رفتار های ضد نقیض دوستم ناراحت میشم مثلا من نمیتونم به پر حرفی بقیه بخندم یه جورایی لبخند میزنم که دوستام ناراحت نشن اما همه بهم میگن تو چرا اینجوری هستی از اون طرف وقتایی که دوستم از نظرش حرفاش جالب بوده یا به قول خودش حال طرفو گرفته از نظرمن اصلا اینجوری نیس و نه خنده داره نه جالبه و به نظرم یه غرور مسخره پشتشه خب من نمیتونم به این چیزا بخندم یا از نظرم جالب باشه فقط لبخند میزنم والبته بگم از نظر من دوستم متعادل برخورد نمیکنه مثلا یه لحظه میرم باهاش بحرفم وبگم وبخندم میبینم عصبانیه خب به حرفاش گوش میدم بعدش یه ربع بعد که برم میبینم با بقیه داره سر همون حرفایی که میگم اصلا جالب نیس میخنده نمیدونم واقعا باید چه برخوردی داشته باشم واینکه تقریبا اطرافیانم همه خستن اون از مادرم وخانوادم که خب بهشون حق میدم گرفتاری ها واقعا زیادن دوستامم که از این همه کارورزی خسته شدن و همش ناله میکنن درسته خیلی وقتا شوخی ومسخره بازیه اما اینا واقعا شادی درونی نیس میدونید درحقیقت سعی میکنیم خودمونو شاد نگه داریم اما در حقیقت نیستیم نمیدونم باید چ کرد تازه هرکاری هم میکنم که برای کارام برنامه ریزی کنم انگار نمیشه وزندگیم بدون هدف داره پیش میره
نظرت چیه؟